از بزرگترین شعرای سوخته دل و صافی ضمیر مازندران است . متاسفانه از دوران زندگانی این شاعر عارف اطلاعات جامع و دقیقی دردست نیست ؛ اما آنچه که از اشعار وی برمی آید این است که وی دهقانی از مردم پازوار " ناحیه ای میان بابل و بابلسر" بوده است . اشعار امیر از صدها سال پیش تاکنون با آهنگ مخصوص و جذاب "امیری" بدون کوچکترین تغییری در مازندران متداول است . وی به حضرت علی (ع) ارادتی خاص داشته و بسیاری از آیه های قرآن مجید را عینا و یا بصورت حل در اشعارش آورده است . اشعار امیر دو دسته اند : یکدسته آنهایی که گویای عشق پاک و بی ریای روستایی او هستند ؛ دسته دیگر اشعاری که نمودار احاطه کامل او به قرآن و اخبار و احادیث و حکمت و فلسفه و منطق و عرفان است . اشعار وی در دوجلد به نام "دیوان امیر مازندرانی "در سال 1277ه .ق مطابق با 1860میلادی در پطرزبورگ به چاپ رسید. سال وفات امیر نیز مانند زمان تولد او مشخص نیست . از مندرجات تذکره ها می توان دریافت که وی در امیرکلا فوت نموده و متاسفانه گور او نیز معلوم نمی باشد و می گویند امیرکلا به مناسبت نام او به این اسم نامیده شده است .
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر