مولانا سراج الدین قمری آملی

مولانا سراج‌‌الدین قمری آملی از شعرای برجسته ایران در اواخر سده ششم و اوائل قرن هفتم هجری که از مردم لاریجان آمل بوده‌است. اشعار وی نخستین بار توسط سید محمد طاهری شهاب در کتابی با ششصد بیت گردآوری شد ولی متأسفانه اجل مهلت نداد و بعدأ آقای یدالله شکری برای تز دکترای خویش در سال 1361 این کتاب را چاپ نمود.

در سنه1365 هجری گزیده اشعار سراج‌‌الدین قمری در مجموعه شاهکارهای ادبی فارسی به شماره53 به کوشش دکتر شکری منتشر شد ، ولی پیش از پخش کتابها در آذر 1366 ایشان نیز به دیار باقی شتافت ولی در سال 1368 این کتاب توسط بازماندگان دکتری شکری به انتشار رسید و انتشارات معین این کتاب را بدست مردم رسانید.

اصل کتاب سراج‌‌الدین در کتابخانه دانشگاه کمبریج ، براون موجود است.

نمونه اشعار:

هر که را غیبتی از خویش میسر گردد       در مقام ملکش خانه مقرر گردد

تا بوی نوریاز عشق نیابی برگرد       که آب تا آب بود دانه گوهر گردد

جان صاف تو ز آلایش تن تیره شدست       هر چه روشن بود از خاک مکدر گردد

پری ودیو تو حرص و غضبت غالب توست       زین دو مگذار یکی را که دلاور گردد

هر چه ملک است بده همچو سلیمان بر باد       تات جمع پری و دیو مسخر گردد

گنج در رنج نهادت و طرب در غم از آن که      نطفه اندر ظلمات است که جاندار گردد

      تا کسی تلخی و ترشی نچشد خون نخورد       همچنان دانه انگور کجا سر گردد

.....